Nehrin kıvrımlarında iç hesaplar...

Ayrıkvadi; gelmek istediği yer ama istemediği bir nedenle geldiği yer... Güneş doğmamıştı daha. Gri gök kubbenin altında sabah serinliği... Nehrin kenarında gezinmek için, kendini dinlemek için tarif edilemez şekilde biçilmiş kaftan... İnce deriden çizmelerinin tabanlarında hissettiği yumuşak toprağın verdiği sabitlik hissi... İmathrem çağlayanın dökülme noktasına kadar yürüdü aylak aylak. Durdu. Bir kaç metre ötesindeki kaya parçasına oturmaya karar verdi. Kulakları çağlayanın gümbürtüsüyle dolmuştu. Varsın dolsun, su sesi... Belki de yeryüzündeki en güzel ses. İmathrem dinlemeye doyamıyordu bu sesi adeta.

Günlerdir Orelinde ile, Darius'un öğrettiği nice kadim büyünün hakkından gelmek için çabalamıştılar. Darius ona yeni büyü öğreteceğim dediğinde bu işin hayra alamet olmadığını anlamıştı. Anlaşılan Darius, Orelinde ile onu divandan her ne karar çıkarsa çıksın işin içine sokacaktı. Sonuna kadar gideceklerdi. Peki İmathrem bu konu hakkında ne düşünüyordu ki, herşey apaçıktı öylesine.

Dairus'un güvenine sahip olmak nicedir istediği ama buna çaba sarfedemeyeceği şeydi. Çünkü öylesine uzak büyü anlayışları vardı ki Mordor buraya yakın kalırdı. İmathrem kafa yormamaya karar vermişti; madem Darius ona güvenebiliyordu bu konuda... Bir de İmathrem kendi iç hesaplaşmasını halletse...

Darius'un kadim büyülerine İmathrem alışamadı ilk günler. Kara büyüye öyle kapılmıştı ki. İşte o zaman anladı iyilik ile kötülüğün başa çıkılmaz farklılığını... Kötülüğe iyiliğin nüfuz etmesi gerektiğini... Ama İmathrem bunu yapamazdı, imkansızdı. İkisininde aynı bedende bulunmasına imkan vermeliydi sadece. Kolay değildi ama üstesinden gelecekti.